Μια μορφή να κάνει την εμφάνιση της, με περιέργια στα μάτια τεντωμένα, το ένα χέρι της στην πόρτα και το κεφάλι της δειλά δειλά κατά εσένα στρέφει, για να σε δεί το ξέρει, χωρίς εσύ σε θέση να σαι να γνωρίσεις, αύριο φεύγεις.

Καμιά φορά τα πράγματα δεν είναι όπως φαντάζουν.

Στα νου σου έχεις την εμπειρία σας ολάκερη, μια σκέψη, ένα τσιγάρο ακόμα, και ένα τζιν με τονικ.

Οι φλέβες σου στα χέρια, ορμητικά ποτάμια ζωγραφίζουν, τα μάτια σου κρατούν παιδιών συνήθεια, στο στόμα το ποτήρι φέρνεις.

Σαν κάτι να δες, πως μαζί χορεύατε κατω από ήλιο καλοκαιρινό, οι απότομοι γκρεμνοί κι η παραλία κι εκέινο το χαμόγελο, το ηλιοκαμμένο δέρμα, ουρανός και θάλασσα ένα.

Στο πρώτο ραντεβού σας τα βλέμματα ανύσηχα ζητούσαν το ένα τ’ άλλο, κι όταν σμίγαν, αυτά απομακρυνόταν.

Και στο ταξίδι σας σαν σχήμα του απείρου, έργο ζωής, θαμπώθηκες από εκείνο, αιώνιο είναι.

Η πρώτη επικοινωνία, που γέννησε τη φλόγα, και τα πράγματα να συνηγορούν για τα δικά σας θέλω.

Τα χρώματα παιχνίδια παίζουν αρμονίας, οξύτητα στο βλέμμα, σ’ εγρήγορση η αντίληψη, οι αισθήσεις, ακούραστοι εργάτες , συνάισθημα γιομούν τα σωθικά σου.

Γυρνάς κατά την πόρτα ανύσηχος γοργά, σαν κάποιος νιώθεις σε κοιτά, λες να ναι αυτή ?

Κανένας.