Ψ

‘Αν Βουβα Ζωγράφισες, Ήλιους Ιαχών Λόγων Ξακουστών, Όμορφους Ρώτα Υάκινθους, Φανταχτερών Χωριών Ωραίων.’

Για σένα άνθρωπε
Που τώρα τον δρόμο λες πως βλέπεις,
Δακρύζεις γνωρίζοντας το τώρα , το αύριο
Και το παρελθόν που όπως θέλεις ήταν,
Το τι θέλεις λες ότι γνωρίζεις άνθρωπε,
Το τι προσμένεις επιμένεις,
Το γιατί δακρύζεις υπομένεις,
Άνθρωπε,
Δακρύζοντας γνωρίζεις.

Για σένα άνθρωπε
Θρασύ και στη ζωή
Στον εαυτό σου μοναχικέ,
Χαμογέλα,
Χαμογέλα σε σένα άνθρωπε,
Με δίκαιο δάκρυ να χαμογελάς σου αξίζει,
Με βλέμμα γνώσης, με χαμόγελο εμπιστοσύνης,
Με δάκρυ δύναμης
Να χαμογελάς σου αξίζει.

Για σένα άνθρωπε
Που του μίσους την οργή και την αγάπη,
Τις μορφές τους λες πως νιώθεις,
Για σένα άνθρωπε
Που αισθάνεσαι ό,τι γνωρίζεις,
Εκεί που τη συμμετρικότητα ορίζεις
Τον πλούτο της γνώσης της,
Την ομορφιά και την ασχήμια της,
Τη γλύκα και την πίκρα της.
Σε σένα άνθρωπε
Τις φορές που κι ένα δάκρυ λύτρωση είναι
Και που κι ο καημός τότε δεν πονά,
να κλάψεις, την ψυχή σου να γνωρίσεις
μιας κι όταν κλαίς με τα μάτια βουρκωμένα σε κοιτά.